انواع مالتي پلكسينگ (Multiplexing) در شبکه های کامپیوتری
معمولا ظرفیت یا پهنای باند یک رسانه انتقال داده از پهنای باند مورد نیاز یک فرستنده بیشتر است و باید بین کاربران مختلف به اشتراک گذاشته شود. تکنیک مالتی پلکسینگ یا تسهیم سازی این امکان را به وجود می آورد که به طور همزمان چند سیگنال مختلف را از یک خط عبور دهیم و از ظرفیت رسانه به صورت بهینه استفاده کنیم. عمل قرار دادن چند سیگنال در مبدا توسط دستگاهی به نام مالتی پلکسر و عمل جداسازی سیگنال ها در مقصد را دستگاهی به نام دی مالتی پلکسر انجام می دهد.
انواع مالتی پلکسینگ به شرح زیر انجام می‌گیرد:
- مالتی پلکسینگ تقسیم فرکانسی FDM: Frequency Division Multiplexing
- مالتی پلکسینگ تقسیم زمانی TDM: Time Division Multiplexing
- مالتی پلکسینگ تقسیم طول موج WDM: Wave Length Division Multiplexing
- مالتی پلکسینگ تقسیم کد CDMA: Code Division Multiple Access
مالتی پلکسینگ تقسیم فرکانسی(FDM)
در روش FDM ابتدا بايد سيگنال هاي ديجيتال را به وسيله مدولاسيون به سيگنال هاي آنالوگ تبديل كرد. فركانس حامل مدولاسيون سيگنال هايي كه همزمان بر روي يك رسانه انتقال قرار مي گيرند متفاوت است، به طوري كه اين سيگنال ها در حوزه فركانس در باندهای جدا از یکدیگر در کنار هم قرار می گیرند(البته با یک فاصله فرکانسی (Guard Band) به منظور جلو گیری از تداخل امواج). این سیگنال ها در مقصد به وسیله عمل Demodulation قابل جداسازی هستند(دقیقا همانند امواج رادیویی ایستگاه های مختلف که همگی در کنار یکدیگر در یک کانال (هوا)منتشر می شوند و بخش tuner رادیو شما قادر است موج دلخواه شما را از سایر امواج جدا سازد).
مالتی پلکسینگ تقسیم زمانی(TDM)
در روش Synchronous TDM (گاهی برای سادگی به آن TDM گفته می شود) چون نرخ انتقال رسانه بیش از نرخ ترافیک هر یک از سیگنال های دیجیتال است، زمان را به برش های زمانی (Time Slice) کوچک تقسیم می کنیم و در هر برش زمانی بیت های مربوط به یکی از سیگنال های دیجیتال را بر روی خط قرار می دهیم. اگر در این روش یک فرستنده در برش زمانی خودش داده ای برای ارسال نداشته باشد، آن برش زمانی هدر می رود. دو روش FDM و TDM در واقع یک رسانه انتقال را به چندین کانال مجزا تقسیم می نمایند.
همچنین در روش TDM ناهمگام که در شبکه های پیشرفته مانند ATM به کار می رود، بر خلاف روش قبلی زمان را به برش های زمانی مساوی تقسیم نمی کنیم و پهنای باند ثابتی را برای هر کانال رزرو نمی نماییم، بلکه بسته ها یا سلول های داده ایجاد شده توسط کاربران مختلف را (که به صورت تصادفی ایجاد می شوند) بر روی خط قرار می دهیم. یعنی ظرفیت نرخ انتقال رسانه را به صورت پویا بین کاربران تقسیم می نماییم.
مالتی پلکسینگ تقسیم طول موج(WDM)
در این روش که در فیبر های نوری مورد استفاده قرار می گیرد، چندین موج نوری با طول موج های (wave – length) مختلف به طور همزمان در یک فیبر نوری منتشر می شود واضح است که برای مثال جدا سازی دو سیگنال نوری با طول موج های آبی و قرمز در مقصد به سادگی امکان پذیر خواهد بود. طول موج برابر است با نسبت سرعت موج به فرکانس موج: y=c/f
مالتی پلکسینگ تقسیم کد(CDMA)
در این روش که برای مثال در تکنیک طیف گسترده به کار رفته در شبکه های محلی بی سیم مورد استفاده قرار می گیرد، داده های مربوط به چند کانال به طور همزمان (بر خلاف TDM) و در یک باند فرکانسی (برخلاف FDM) و بالطبع در یک طول موج ( برخلاف WDM) در یک رسانه مشترک ارسال می شود! و برای جداکردن داده ها از روش های خاص رمزگزاری و تئوری کدینگ استفاه می شود و اطلاعات کانال های مجزا به صورت بردار های متعامد ارسال می گردد، تا در گیرنده قابل جدا سازی باشند.