بیشتر میزبان های وب برای کلاینت های خود یک برنامه (CGI (Common Gateway Interface ارائه می دهند کهFormMail نام دارد. آنچه که این برنامه انجام می دهد این است که محتوای یک فرم اینترنتی را، مانند فرمی که شما اطلاعات کارت اعتباری خود را در آن قرار می دهید، می گیرد و از طریق ایمیل به شرکت ارسال می کند. برای این ایمیل نه محافظتی وجود دارد و نه رمزنگاری صورت می گیرد.
آنچه که اتفاق می افتد این است که شرکتی که شما از آن خرید می کنید، ظاهری امن به خود می گیرد تا شما اطلاعات حساس را وارد کنید. سپس همان اطلاعات را از طریق ایمیل معمولی برای شرکت ارسال می کند. در واقع تمای این روال برای دادن یک احساس امنیت کاذب به شماست. بسیار هستند شرکت های کوچکی که سایتشان توسط شرکت های شخص ثالثی میزبانی می شود که ابداً سرویس های امن SSL ارائه نمی کنند.
پرسش هایی که مشتریان در ذهن شان ایجاد می شود، معمولاً در باره نحوه ارسال این اطلاعات و آگاه شدن خودشان از سفارش هایشان است و از طرف دیگر قرار دادن یک فرم امن آنها را قانع می کند که معامله با شرکت مورد نظر از طریق اینترنت امن است و به دانستن نکات دیگر توجهی نشان نمی دهند.
توجه کنید که خود شرکت ها می گویند «هدف یک فرم امن راضی کردن کاربران به وارد کردن جزئیات کارتشان است». با خود فکر کنید که اگر ایمیل کردن اطلاعات کارت اعتباریتان به شرکت بدون استفاده از رمزنگاری، امنیت کافی را دارد، چرا خودتان این کار را نکنید؟ آیا احساس امنیت خواهید کرد اگر بدانید که این شرکت (یا سایر شرکت های مشابه) سهواً شما را فریب می دهند که معاملات به این شکل امن است، در حالیکه نیست؟ هنوز، این شرکت ها مشتریانی دارند که به آنها پول می دهند تا به آنها این حس کاذب را بدهند.
ایمن کردن معاملات
با وجود تمام این شرکت هایی که به تاجران راه هایی ارائه می کنند تا به مشتریانشان این احساس کاذب امنیت را بدهند، یک شرکت کوچک بمنظور امن کردن واقعی معاملات، چه باید بکند؟ یک روش برای آن شرکت، استفاده از ایمیل های رمزشده مانند PGP است. نسخه هایی از FormMail وجود دارند که از ایمیل رمزشده PGP استفاده می کنند. در حالیکه بعضی از این روش استفاده می کنند، برای بعضی شرکتهای تجاری کوچک بدلیل نداشتن افراد خبره برای تنظیم و استفاده ازPGP، این کار مشکل است. بعضی شرکت های میزبان اینترنت وجود دارند که بخش سرور این ارتباط را تنظیم می کنند، اما در طرف کلاینت که یک شرکت کوچک تجاری است باید بتواند PGP را روی کامپیوتر خود نصب و استفاده کند.
روش امن دیگر، ذخیره اطلاعات در پایگاه داده ای روی وب سرور اما در جایی است که از وب دسترسی مستقیم به آن ممکن نباشد. زمانی که شرکت میزبان اینترنت قابل اعتماد نیست و یا قصد دارید امنیت بیشتری را به وجود آورید، این پایگاه داده می تواند رمزنگاری شود. تاجران بعداً می توانند اطلاعات مربوط به معاملات را با استفاده از ارتباط رمزشده SSL خود بازیابی کنند. اما در این روش فروشنده باید بتواند سیستم امن را برای خود ایجاد کند. این عمل به میزان مشخصی از تواناییهای برنامه سازی احتیاج دارد تا اسکریپت های CGI برای استفاده از این سیستم نوشته شود.
بنابراین روند مورد نظر امن به این شکل خواهد بود؛ فرم سفارش امن است و اطلاعات بین کامپیوتر مشتری و سرور بصورت رمز شده خواهد بود. در سرور، اطلاعات بصورت رمزشده در یک پایگاه داده ذخیره می شود. سپس فروشنده از طریق ایمیل از رسیدن سفارش ها مطلع می شود (هیچ گونه اطلاعات مهم و حساس در ایمیل ها قرار ندارد) و بالاخره، فروشنده اطلاعات را از طریق یک ارتباط امن دیگر بازیابی می کند.
بنابراین، وقتی که را ههایی برای تامین امنیت واقعی برای معاملات وجود دارد، چگونه باید مشتری را مطلع کرد که معامله واقعاً امن است یا خیر؟ در حال حاضر راه ساده ای وجود ندارد. مشخصاً، شما می خواهید مطمئن شوید که فرم امن است، بعلاوه می خواهید مطمئن شوید که شرکت به شما حس کاذب امنیت نمی دهد و این حس واقعی است. یک راه این است که به سیاست های حریم خصوصی آن شرکت نگاهی بیندازید (البته با این فرض که چنین چیزی وجود دارد) و مطمئن شوید که در آن ذکر شده است که «اطلاعات کارت اعتباری هیچ مشتری هرگز بدون رمزنگاری از طریق اینترنت ارسال نخواهد شد.»
بهرحال، هنوز روش کاملی برای تضمین امن ماندن اطلاعات وجود ندارد. بنابراین به جمله Caveat Emptor می رسیم که «بگذارید خریدار خود آگاه و مواظب باشد.»